GÜVEN

Hayatımın tuzu akıp gitmiş,
Uğurlar olsun…

Ne nağmeler dizeceğim ardından,
Ne ‘gitme kal’ diyeceğim,
Bildiğim bir şey var ki,
Bir daha kimseye güvenmeyeceğim.
Düşünüyorum da, neydi suçum?
Krizantem saflığında bir sevgi beslemek mi?
Doğarken senin olmayanı, sonradan istemek mi?
Aynı delikten iki kez sokulmak mı?
Yoksa her şeye rağmen sevgi aramak mı?

Kırılmış insanı hoş tutmak zordur,
Kırıldıktan sonra kendi kendini onarmak, yüreğini yakan kordur,
Bence bir kırgını ikinciye kırmak ardır,
Söylenecek çok şey var da, anlamaz ki gönlü dardır.

Bırakıp gidecektin madem günün birinde,
Üstelik geçerli bir sebep de yok elinde,
Neden sevdin, sevdirdin öyleyse?
Demezler mi adama ‘Senin zorun ne?’,

Aklım der ki gönlüme,
“Bir daha kimseye güvenme,
Demek ki aynı tüm insanlar, böyle,
Böyle vefasız, menfaatperest böyle”,
Söylesene,
Haksız mı aklın sence?
Sevdin de ne oldu yani?
Giden yolunu zaten yarı etti,
Yarım kalmışlığın yanına kâr kalır,
Bakarsın bir gün, ellerin boş, saçında kar kalır.

Oysa tek dileğim mutlu olmaktı,
“Güvenim boşa çıkmadı bak” diye avunmaktı,
Çocuksu bir sevinci coşkuya katarken,
Kırlarda sonsuza dek yorulmadan uzanmaktı.

Hayatımın tuzu akıp gitmiş,
Uğurlar olsun,
Dilerim ki Rabb’im, onun gibileri,
Benden uzak tutsun.

Güven Urfa dağlarında bir maralmış. Aha kaçıp gitti işte, bekle ki gelsin. Gelse de ben ona kapımı açar mıyım bir daha!.... Zoooor.

30.06.09 / KONYA / 17.02

KOCASİNAN

(İlk yayın Tarihi 11.07.2009)