KANKA

Merhaba Kanka,Aylar var ki seninle görüşemiyoruz. "Dünya telaşı işte, naparsın" dediğini duyar gibi oluyorum. Haklısın. İnsan evlenince öncelik sırasını eşi ve çocuğu alır. Böyle bir sebebin olmasa zaten bu kadar uzak kalmazdık.

Senden sonra çok şeyler değişti Kanka. Köprülerin altından çok sular aktı. Ben yine aynı benim de, dünya neden vefasız ki böyle? Bana ne demiştin hatırlıyor musun; "arama vefayı. bulması gerekiyorsa o sana gelir." Ne kadar haklıymışsın meğer, aradıkça daha çok üzülüyor insan. Ah be Kanka, sen yanımdayken kıymetinin farkında değilmişim, bunu daha iyi anlıyorum şimdi. Yokluğundan öyle çok etkilendim ki. Keşke yine yanımda olsan da yine kızsan bana "arama vefayı, vazgeç" diye.

Bazen karamsarlığım doruk noktaya çıkıyor. Sen burdayken sırayla olurdu her şey :) Ben karamsarsam sen dünyanın en kuvvetlisi olur, bana umut verirdin. Ben toparlanınca da bir bakardık ki sen derinlere dalmışsın. O zaman ben kendi sıkıntımdan geçip sana umut olurdum. Karındaşlık böyle bir şey olsa gerek. İnsan karındaşının mutluluğu için kendi üzüntüsünü unutuyor. Şimdi dualarınla hep yanımda olduğunu bilsem de, karamsarlaştığımda beni teselli edecek bir sen yok yanımda. Ama duan mı yetişiyor nedir, gecenin en koyu noktasında bir ışık doğuveriyor bazen. Bir dost yüreğin beklenmeyen bir zamanda gelen beklenmeyen bir 'merhaba'sı, ansızın çalan bir telefondan yükselen 'nasılsın?' sesi... Elhamdülİllah...

Bir sıkıntısı varsa senin bu karındaşının, vefayı bulmaktan vazgeçemiyor olması. Hani Uğur Arslan diyor ya şiirinde "seni aramaktan vazgeçtim de, bulmaktan vazgeçemedim" diye; o hesap işte. Şimdi sen ne dersen de, haklısın bence de. Uslanmaz kardaşın bu gidişle. Ah be Kanka, sen bana dua et yine de...

(İlk yayın Tarihi 17.08.2009)