Ev Yapımı Yeşil Zeytin

Cümleten merhaba. Bloğuma dönüş yaptıktan sonra kısa ve mecburi bir ara vermek durumunda kalmamın yani iki haftadır buralarda olamayışımın nedeni, yıllar sonra yeniden öğrenci olmuş olmam :) Okumanın yaşı yok bence. Geçtiğimiz hafta sonu vizeler vardı. Onlar bitti ve yine buradayım. 

Bu yıl ilk defa evde yeşil zeytin kurmayı denedim. Daha önce tanıdıklardan yaparken eridi diyenleri çok duyduğum için ziyan olmasın bu ilk denemem diye sadece 1 kilo aldık zeytini. Nasıl kurulacağını okuldan arkadaşım Suna'dan öğrendim. Kavanoza yerleştirme dizaynı ve yapılışı duyduğum diğer zeytin kurmalardan biraz daha farklı. Gelelim yapılışına:

MALZEMELER:

* 1 kilo ham yeşil zeytin 

* 2,5 adet limon (Kullanacağınız limonun büyüklüğüne göre adet sayısı değişebilir) 

* 2 yemek kaşığı kaya tuzu 

* 1 yemek kaşığı limon tuzu

* 1 yemek kaşığı sıvı yağ 

* Su 

* Havuç dilimleri  

*Cam bir kavanoz 

Ne yazık ki ben zeytini dizdikten sonra cam kavanoz kullanılması gerektiğini hatırlayınca bu seferlik böyle olsun diye değiştirmedim ve plastiğe yapmış oldum. 

YAPILIŞI:

Öncelikle zeytinleri ya bıçakla çizmeli ya da taş ile ezmelisiniz. Bizim pazarımızdaki zeytin satıcıları bir makinada çizerek veriyorlar. Dolayısıyla evde uğraşmamıza gerek kalmadı. Zeytini suya ıslatıp 3 gün bekliyoruz. 3 gün sonra suyunu süzüp yeni su doldurup tekrar 3 gün bekliyoruz. Bu döngüye 5 kez devam ediyoruz. Beşinci seferin sonunda bir zeytinin ucundan küçük bir parça kesip tadına bakıyoruz. Acısı çıktıysa kurma işlemine geçebiliriz  Eğer acısı çıkmadıysa bir 3 gün daha bekletiyoruz suyun içinde. Zeytin kurulacak kıvama geldiğinde öncelikle kavanozun dibine ve kenarlarına dilimlediğimiz limonları koyup zeytinleri bu limon dilimlerinin ortasına yerleştiriyoruz. Sonra çeşme suyunda karıştırarak erittiğimiz 2 yemek kaşığı kaya tuzu ile yarım yemek kaşığı limon tuzunu zeytinlerin üzerine döküyor ve dolana kadar tekrar su ekliyoruz. Dolduktan sonra zeytinler suyun içinde basılı kalsın yüzeye çıkmasın diye üzerine havuç dilimleri ve limon dilimleri ile bastırıyoruz. En son üzerine 1 yemek kaşığı sıvı yağ ve yarım yemek kaşığı eritilmemiş kuru limon tuzu döküp ağzını kapatıp bir kenara kaldırıyoruz. 10 gün sonra zeytinlerimiz hazır hale geliyor. Denemek isteyenlere şimdiden afiyet olsun. 

Yeni bir yazıda görüşmek ümidiyle. Umut hep vâr olsun. 

Zehirli Ot

Kapkaranlık ormanda yapayalnız gezinen mutsuz, kendisini zehirli bir ot gibi hissediyordu. Etrafında hiç kimse yoktu. Olanlar da onu sevdikleri için var değillerdi zaten. Doğduğundan beri hep dışlanan  itilen, sevilmeyen  'öteki' olmuştu. Küçükken olup bitenlere bir türlü anlam veremez, kendisinin de sevileceği günü safça beklerdi. Lakin zaman ilerledi. Ömür sermayesi tükenmeye döndü. Ardına dönüp baktığında elinde bir hiç vardı. Elini attığını kurutan zehirli bir ot gibiydi adeta. Emek verdiği ne varsa birer birer bırakıp gitmişti onu. Arkadaşları, dostları, işi, sağlığı, sevgisi, yetiştirdiği çiçekler... her ne varsa... Her ne varsa, artık yoktu. Bunca insan, bunca varlık, bunca kavram kötü olamayacağına göre; demek ki sorun bende diye düşündü. Öyle ya, niçin sevdikleri birer birer ortadan kayboluyorlardı? Herkes kötü olamazdı ya. Demek onun elinde kendisinin bu zamana dek farkedemediği bir zehir vardı. Artık buna iyiden iyiye inanmıştı. Dokunduğu her şey ve herkes ya ölüyor ya kayboluyordu. Lanetli bir varlık gibi hissetmesi boşuna değildi. Tüm bunlara rağmen, şimdiye kadar çok sevdiği/önemsediği/kalbini açtığı /derdini döktüğü/yaralarını gösterdiği her ne/kim varsa; pişmandı. Kendi beslediği samimi duyguları muhataplarında da aradığı için, onlara içini açtığı için, onlarla kendisini ACITTIĞI için; pişmandı... Hangi kapıyı çalarsan çal, hangi taraftan bakarsan bak suç bende diye düşündü. Sevmeyivereydi. Güvenmeseydi böylesine. İnanmasaydı. Jinhossi'nin lafını dinleseydi. Ama dinlemedi. 'Bir umut' dedi. Dedi durdu ya şimdi yüreğinde kırıklar, solmuş benzi, çatlamış elleri, dağınık saçları ve mutsuz suratıyla; ormanda yapayalnızdı. "Zehirli bir otum ben. Öldürecek daha neyim kaldı ki?" dedi ormanın sisleri arasında silüeti kaybolurken. Bundan sonra, yapayalnızdı...

11.11.2018/KONYA/22.26

Yalnızlık Zor

                       

"İçimde papatyalar açacak diye beklerken elde ettiğim hep hayal kırıklığı oldu." dedi çayından bir yudum daha alırken. "Oysa ne hayaller kurmuştum. İstediğim tek şey iyi, güzel, faydalı ve huzurlu bir ömür geçirebilmek ve bunu yaparken tatlı hatıralar biriktirebilmekti. Bir çok insan gibi olmadı bu hayattan beklentim. Yatlar, katlar, bol paralı işler, lükse boğulmuş bir yaşam istemedim. Sevmek, sevilmek ve insanlara faydalı olmaktı isteğim. Şimdi mi? Şimdi bırak insanları, kendime faydam yok ki..." dedi. Karşısındaki sessizce dinliyordu. 

"Vefa aradım. Aradıkça benden uzaklaştığını gördüm. Sevdim temiz niyetlerle. Karşılığının aynı saf niyetle değil, nefsani arzularla geldiğini gördüm. Söz verdim, sözümü tuttum. Söz aldım, boşa çıktığını gördüm. Söz emanetti oysa. Ben emanete hiç ihanet etmedim. Ancak benim emanetlerimin hep heba edildiğini gördüm."

Sakince, usulca, kırgın ama teslimiyetli bir ses tonuyla devam etti:

"İçimde papatyalar açacak diye bekledim daima. Penceremden içeri bir ışık süzülecek, gönlümdeki kırgınlık yerini neş'e'ye bırakacaktı. Olacaktı. Ama olmadı. 'Dur daha, kapatma pencerelerini' deme. Nefes varsa umut da vardır, biliyorum. Lakin çok yorgunum be! Yüreğimin kolu kanadı kırıldı. Parmağımın ucunu kıpırdatacak takatim yok gayrı. İstiyorum. Ve bekliyorum. Uyanmayı. Uyandırılmayı..."

Sözü bittiğinde karşıdakinden hala ses yoktu. Zira öylesine yalnız ve öylesine güvensiz ve öylesine kırgın ve öylesine vazgeçmişti ki artık; karşısında bir insan değil, bir ayna vardı. Bakarak konuştuğu surat kendi suratı, teselli için başını okşayan el kendi eliydi... 

"Yalnızlık zor imtihan. Rabb'im hiç bir kula tattırmasın." dedi çayından son yudumu alırken... 

06 Kasım 2018 / KONYA / 21.53

Sen Nerdesin?

Hiç olmadığım kadar durgunum bugün
Kurumuş dallar gibi vurgunum bugün

Kanı çekiliyor içimin
Canı kesiliyor elimin
Dili tutuluyor sesimin
Sen nerdesin

Düştüğüm bir girdap, garip bir muamma
Alışkın değilim bu kör kuyulara

Kanı çekiliyor içimin
Canı kesiliyor elimin
Dili tutuluyor sesimin
Sen nerdesin

Hiç olmadığım kadar suskunum bugün
Soğumuş canlar gibi solgunum bugün

Kanı çekiliyor içimin
Canı kesiliyor elimin
Dili tutuluyor sesimin
Sen nerdesin

Düştüğüm bir girdap, garip bir muamma
Alışkın değilim bu kör kuyulara

Kanı çekiliyor içimin
Canı kesiliyor elimin
Dili tutuluyor sesimin
Sen nerdesin

Mustafa Cihat

Sen nerdesin? Ben burdayım. Acaba sen nerdesin?... 

Mahkum Duygular

Emine Şenlikoğlu'nu yıllar evvel Konyamızda verdiği bir seminerde tanımıştım. İlginç bir hayat hikayesi var. Okul yüzü görmemiş ama okuma aşkıyla yanıp tutuştuğu için kendi kendine okuma yazma öğrenmiş. Evlerinin bahçesindeki toprağı defter, yerdeki çubukları kalem etmiş. A harfini öğrendiğinde toprağa nasıl a yazdığını heyecanla anlatmıştı. 

Bugüne kadar birkaç romanını da okumuş ve beğenmiştim. Benim okuduklarım hep yaşanmış hayat hikayelerinden oluşanlardı. Kurgusal romanları da var mıdır bilmiyorum. Mahkum Duygular kitabını ise mahalle kütüphanemizden aldım. Yazarın okuduğum ilk şiir kitabı idi. Ya da okuyamadığım diyelim :) Emeğini kesinlikle takdir ediyorum ancak bence şiir değil düz yazı yazmaya devam etmeli. Bazıları bildiğiniz konuşma cümleleri kısa kısa  mısralaştırılarak şiir gibi konulmuş. Bazıları gerçekten güzeldi. Birçoğunda ise hece ölçüsü kaçtığı için çok rahatsız oldum. Açıkçası en zor bitirdiğim kitaplardan biriydi ve hızlı okuma tekniği ile ancak bitirebildim. Ama içindeki ana fikir ve konular güzel. 

Cumanın feyzi bereketi cümleten üzerimize olsun. Yeni bir yazıda görüşmek dileğiyle. Umut hep vâr olsun. 

Umut

"Hayattaki en zor şey" demek istemiyorum. Zira en zor şey yaşadığın imtihana göre değişir. Bana göre en zor şeylerden biri beklemek. Bazen birini, bazen bir haberi, bazen aldığın bir yolun bitmesini... Umarım bütün bekleyişlerimiz daima hayırlara çıkar :) Ne derler bilirsiniz :

"Hayırlar gelsin başımıza,
İyiler çıksın karşımıza."

Amin :) 

Umut hep vâr olsun :)