Sırrın Gamına Merhem

<Gönlümün küllü çiçeği, 

Nasılsın? Duydum ki yüreğin daralmış. Duydum ki benim hiç kıyamadığım o güzel gönlünü yormuşlar/üzmüşler. Sana ne desem ki? Aslında söyleyeceklerimi ve bunların doğru olduğunu sen de pekala biliyorsun. Ama işte insan yüreğine söz geçiremiyor bazen. Hakikati bilse dahi üzülmemeyi başaramıyor. Olsun be. Ben sararım yaralarını. O güzel gözlerindeki pusu söker alırım. Sen üzülme. Bak dinle beni:

Duydum ki dostum dediğin insanlar seni incitmişler. Sen özveri göstermişsin hep. Lakin son zamanlarda onlardaki kopuşu sezmiş, dahası görmüşsün. Sormuşsun ufak ufak. Ve fakat çağrılarına hakiki bir cevap alamamışsın. İnanmak istememişsin başlarda. Konduramamışsın. Yok canım olmaz, arada yılların hukuku var, yapmazlar demişsin. Hoşgeldin gülüm. Umutları en yakınları tarafından çöpe atılanlar kulübüne hoş geldin. Ahhh kıyamam ben sana. Geçen gün internette tevafuken bir yazı çıktı karşıma. Diyordu ki yılların emeği boşa gitti deme. Böyle olmamalıydı deme. Ah vah edip dövünme. Bırak emeklerin boşa gitsin. Bırak yıllardan geriye tutacağın bir şey kalmamış olsun. Salıver. Yol ver gitsinler. Böyle olması senin gerçek yeni başlangıçlar yapman için en güzelidir. Buna benzer şeyler söylüyordu. Haksız mı gülüm? Artık samimiyet yoksa ortamda, senin özverini hiçe sayıyorlar ve sadece görev bilinciyle seninle görüşüyorlarsa, sana başka birbirlerine başka davranıyorlarsa, dahası dost sıfatının içine sığmayacak hesaplar peşine düşmüşlerse; bırak görüşmesinler. Zira bu görüşmeler sana fayda değil zarar getirir. Bir de şu var. Hani derler ya kalpten kalbe bir yol vardır diye. Bu söz yüzde yüz doğru emin ol. Bir farklılık seziyorsan boşuna değildir. Hislerine güven. Karşındakinin kalbindeki muhabbet sana aktığı gibi, kopuş da akar. Zorlama gülüm. Konyamızda ne denir bilirsin. Salıvır. Yürekleri senin için atmıyorsa bırak gitsinler. Ve sakın üzme kendini. Üstad Bediüzzaman'ın dediği gibi "kırılacak şişe hükmündeki camlara elmas kıymeti verme". Senin yüreğindeki yıldızları görmüyorlarsa eğer, bil ki uzaklaşmak en iyisidir. Sakın gamlanıp neden böyle oldu deme. Eğer böyle olduysa bu senin kötülüğüne değil, bilakis Rabb'in seni koruduğu içindir. Kıyamam ben küllü sevdama. Uykuyu durağı kaybetmeyi bırak hemen. Sen Rabb'im'in sana bahşettiği o üç muhteşem gülü kokla ve gerisini salıvır gitsin. Güzel Konyamızın literatüründe her duruma teselli bir söz vardır. Ne denir bilirsin, "Hatıbınan Gödene, uğurlar olsun gidene." Hadi şimdi gülümse de içime su serpilsin. Senin gözlerin gamlı olunca benim yüreğime sisler çöker. Göz gözü görmez o vakit içimde. Sen gül ki benim de içimde güller açsın gülüm. >

dedi ve kalemi yavaşça masaya bıraktı. Günler, aylar, yıllar geçiyor; ama o hala sevdiceğiyle sahibine ulaşamayan mektuplar aracılığıyla görüşüyordu. Ya da daha doğrusu görüşemiyor ve fakat kalpten kalbe bir bağ kuruyordu. Ne olacaktı bu işin sonu?... 

12 Şubat 2025 / KONYA / 02.00

Bu Gece

<

"Ben sana mecburum bilemezsin" 

Bugün öyle ihtiyacım var ki seninle konuşmaya... Ah benim varlığımdan haberdar olmayan sevgilim. Bu gece öyle yalnızım ki, az evvel gözüm fotoğrafına ilişti, ve kendimi yine seninle konuşurken buldum. "Bu diğer günlerden farklı bir durum değil, zaten hep benimle konuşuyorsun." dediğini duyar gibiyim. Ama bu gece gerçekten farklı. Yalnızlığı daha derin bir boyutta, çaresizliği daha farklı bir  kapsamda hissediyorum. Nasıl tarif etsem sana, sıkışmış gibiyim adeta. İçim dolu dolu. Sadece yanına oturup saatlerce konuşmak ya da saatlerce susmak ihtiyacım var. Beni dinlemene ya da dinlemeden anlamana ihtiyacım var. Konuşmaya ya da yanında susmaya ihtiyacım var. Karmaşık gibi görünüyor değil mi? Aslında o kadar basit ki, sadece sana ve senin dostluğuna ihtiyacım var... Çok yalnızım be sevgilim. Biliyorum sen de yalnızsın. Şu dâr-ı dünyada neden iki yalnız buluşamıyor, bunu bilmiyorum işte... 

Bu gece senin yüzündeki kederi bir elektrikli süpürge gibi çekebilecek gücüm yok. Bu gece sana üzülme geçecek diyecek gücüm yok. Bu defa ben senden istiyorum. Belki ilk kez belki de son kez bilmiyorum. Yaprakları hışırdayan bir ağacın altındaki bir banka oturup, rüzgarın sesi ile sussak sadece. Hiç konuşmasak. Ama ikimiz de geçeceğini bilsek. Bu sessizlik kalplerimize merhem olsa. Sadece susarak ve birlikte oturarak ilaç olsak birbirimize. Olur mu ne dersin? Keşke olsa, keşke olabilse. Dünyadaki her zorluğun bir sonu var biliyorum. Ama bazen gerçekten sanki geçmeyecekmiş bitmeyecekmiş gibi geliyor. Öyle durumlarda insan daha çok istiyor sevdiğini yanında. Zannediyor ki sanki O yanında olursa her şeyin üstesinden daha kolay gelinir. Hakikaten de öyle değil midir zaten? Ah be sevgilim, keşke bana ses verebilsen. Keşke beni gerçekten duyabilsen. Şu an çok şaşkınsın biliyorum. Hayatımda ilk defa sevgilim diyorum. Bu kelimeyi benden duymaya alışkın olmadığın için sana da bir garip geldi. Sevdiceğim mi dedi acaba diye anlamaya çalışıyorsun. Ama hayır, bu defa direkt Sevgilim dedim. İçimden öyle geldi. Bugün o kadar yalnızım ki, derdimi dökecek senden başka kimsem yok. Bir Rabb'im bir de sen. Ahh, 'ben sana mecburum bilemezsin.' Keşke yanımda olabilsen... 

>

dedi ve kalemi elinden bıraktı. Öylesine yalnız hissediyordu ki biricik aşkının hayaliyle konuşmaktan başka yapabilecek bir şeyi olduğunu düşünmüyordu. Fakat bugün diğerlerinden gerçekten çok daha farklıydı ve onunla (hayalen de olsa) konuşmak dahi yetmiyordu. Müzik setinin kumandasına bastı ve yükselen ses şöyle diyordu:

"Burda çiçekler açmıyor, 

Kuşlar süzülüp uçmuyor, 

Yıldızlar ışık saçmıyor, 

Geçmiyor günler geçmiyor..." 

Içindeki garip halin ve duygusal karmaşanın mektubuna yansımasına mı üzülsün, yoksa radyoda tam kendi durumunu anlatan bir şarkı çıkmasına mı şaşırsın bilemiyordu. Bu düşünceler içerisindeyken ışığı söndürüp gaz lambasını yaktı. Adeta lambanın duvara yansıyan ışıklarıyla ve yandıkça etrafa saçtığı kokusuyla terapi olmak istiyordu. Fakat biliyordu son tahlilde; bu gece ne yapsa boş, ne yapsa nafile idi. Yaşadıkları gözünün önünden geçerken, gözlerinden süzülen sessiz yaşlarla aslında çığlık atıyordu. Dünyanın duymadığı kocaman bir çığlık. 

"Burda çiçekler açmıyor!"... 

27 Kasım 2024 / Konya /01.24

Yeni bir yazıda görüşmek ümidiyle. Umut hep vâr olsun. 

Sırra Mektup

Kadın bu defa adamın fotoğrafına bakarak konuşmadı. Kalemi ve kağıdı eline alıp masanın başına geçti. Oturup adama bizzat mektup yazmaya başladı:

"Merhaba ruhumun sırlı azığı, 

Sana bu mektubu, hiç bir zaman gönderemeyeceğimi bilerek yazıyorum. Diyeceksin ki o zaman neden yazıyorsun? Olsun. Belli mi olur? Belki Rabb'im sürpriz bir kavuşma bahşeder de sana gönderemediğim tüm bu mektuplarımı bizzat iletme fırsatım olur okuman için.. 

Uzun bir yolculuğa çıktım. Hem gerçek hem içsel bir yolculuk. Yorgun vücudumu dinlendirmek, bezgin kalbimi iyileştirmek için iyi bir fırsattı bu. Şifaya koşarak yaklaşmaya çalıştım. Bu süreçte herşeyden uzaklaşıp doğada kendimi dinledim. Dalgaların sesi, yaprakların hışırtısı, kedilerin mırıltısı ve martıların ötüşü dışındaki sesler yoktu adeta. İnanır mısın, senin fotoğrafına bile bakmadım. Düşünmemek istedim. Hiç bir şeyi düşünmeden, tüm hasretleri, tüm çileleri unutup sadece dinlenmek sadece iyileşmek istedim. Belki de unutmak istedim, bilemiyorum. Ama sevdanın imzası bir kez kalbe atıldıysa, sen istediğin kadar unutmak dile nafile... Sen unutsan hücrelerin unutmuyor. İyi ki de unutmuyor. Nasıl bir çelişkideyim görüyorsun değil mi? Bir yanım bu yorgunluğa bu hasrete bir son vermek istiyor, diğer yanım senden geçemiyor ve iyi ki de unutamıyorum diye seviniyor. Bunu anlayabiliyor musun? Anlayamamanı anlayabiliyorum:) Çünkü ben bile kendimi anlayamıyorum. 

Biliyor musun bugün güne farklı bir mutlulukla uyandım. Sebebi sen. Gözlerim açıkken fotoğrafına bakmadım ama gözlerimi yumduğumda seni gördüm. Hayırlara gelsin. Uzun uzun sohbet ettik. Seni sevgimden haberdar eden bir sohbet değildi bu. Normal tanışma gibi bir şeydi. Ama o bile güzeldi. Samimi, içten bir sohbetti. Sohbetin sonunda bahçende yetiştirdiğin gülleri sordum. Güllerinle ilgili benden dua istedin. Buna çok ihtiyacın olduğunu söyledin gözlerindeki o derin kederi örtmeye çalışan zoraki gülümsemenle. Ahh bilsen ki ben sana zaten hep dua ediyorum. Ama diyemedim tabi ki. Diyemedim ki o keder beni öldürüyor, derdini biliyorum ve bunun için sana hep dua ediyorum. Diyemedim. Seni sevdiğimi de söyleyemedim. Bir yabancı gibi, çocukları aynı sınıfta okuyan iki veli gibi, aynı mahallede oturup birbirini sadece kafa selamıyla tanıyan iki uzak komşu gibi "tabi" dedim, "etmez olur muyum, ederim tabi". Peki bunu söylerken hissettiğim kederi sana hissettirmemek için nasıl çabaladığımı farkettin mi yoksa saklamayı başarabildim mi? Boğazımda demir bir leblebiyi yutamadan tutmak gibi, Phare de La Jument denizfenerinde yapayalnız kalmak gibi, alevler içinde cayır cayır yanarken gül bahçesindeymiş gibi görünmeye çalışmak gibi... Zor. Çok zor. Bunca severken, seni görünce sıradan biri gibi davranmak _rüyada da olsa_ çok zor. Ama olsun. Tüm bu zorluklara tüm bu kahırlara rağmen mutlu uyandım. Çünkü seni gördüm, seninle konuştum. 

Umudum, hayat ışığım, yüreğimin mutluluğu, ruhumun sırlı azığı, gözlerindeki kederin gitmesi için daima dua ettiğim, tanıdığım en güzel gül yetiştiricisi; iyi ki varsın. Yeni bir sohbette görüşmek ümidiyle :) Rabb'im'e emanet olasın... 

24 Ekim 2024 / KONYA / 21.25

Salıver Gitsin

İnsan bu hayatta birçok şey yaşıyor. Yaşadığımız şeylere zaman zaman gülüp geçtiğimiz zaman zaman ise kafaya taktığımız oluyor. Bu biraz mizaçtan, kişilik yapısından; biraz tecrübeden, hatta bulunduğumuz çevreden ve kimlerle oturup kalktığımızdan bile etkilenen bir olgu. Ancak sonuç itibariyle ne yaşarsak yaşayalım neleri kafamıza takarsak takalım son tahlilde gelinen nokta hep aynı oluyor:

Bu dünyada sağlıktan ve imandan daha kıymetli hiç bir şey yok! 

Kafaya taktığın şeyler sağlığını bozmaktan başka bir işe yaramıyor. Ne taktık diye düzeliyor o taktığımız şeyler ne de biz kendimizi düşüne düşüne perişan ettik diye işler yoluna giriyor. Bediüzzaman Hazretleri hak etmeyene verilen değeri açıklarken "kırılacak şişe hükmündeki camlara elmas kıymeti vermek" ifadesini kullanır ya, ne kadar can alıcı ne kadar etkileyici bir ifade bu! İnsan bazen bazı şeyleri öylesine kafaya takıyor ki; yıllarıma, verdiğim emeklere, gösterdiğim vefaya yazık oldu diye düşünerek adeta uykuyu durağı kaybediyor. Düşünmekten bir hal oluyor. Peki gelinen sonuç ne? "Tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış!" Kırgınlığınızdan haberi olmayacak şişe camları için kendinizi hiç boşuna perişan etmeyin. Bu dünyada gerçekten ama gerçekten her şey boş. Eğer sağlığımız varsa en kıymetli en zengin insan biziz. Hani dinimizde de der ya insan eğer sağlıklı ve imanlı bir şekilde geceye ulaşabildiyse ondan daha zengini yoktur diye, kesinlikle ve kesinlikle öyle. Cenab-ı Hakk hepimize iman gürlüğü versin. Sağlığımızı sıhhatimizi afiyetimizi daim etsin. Eğer imanımız ve sağlığımız yerinde ise geri kalan hiçbir şey gerçekten kafaya takmaya değmiyor. Üç günlük yalan dünyada kırılacak şişe hükmündeki camlara elmas kıymeti verdiği zaman insan aslında kendi vücudunun kul hakkına girmiş oluyor. Konyamızın harika bir lafı vardır "Salıvır seroşu yıkılınca kadar gitsin" derler. Gerçekten de azıcık salıvermek lazım. 

Ben bu içeriğe benzer bir yazıyı yıllar önce yine yayınlamıştım bloğumda. Anlaşılan hala dersimi almamış olacağım ki yıllar sonra tekrar aynı şeyler başıma geldi, yıllar sonra yine aynı noktaya geldim... Hani anlamak başka idrak edip hayatına geçirmek başka ya, Allah'tan dileğim artık bu dersi gerçekten idrak edip hayatıma geçirmiş olmak ve bir daha kendi vücuduma sağlığıma eziyet edecek kadar hiç kimseye kıymet vermemek. Bu dünyada değer verdiğinizde boşa gitmeyecek tek varlık Cenab-ı Allah'tır. O'nun ötesinde hiç kimse için fazla fedakarlıkta bulunmamak lazım. Yaptığını Allah için yap ve bunun harici bireysel fedakarlığı ve genel vericiliği bırak. Zira insan "yaptıklarım/emeklerim boşa gitti" cümlesini bireysel ilişkilerde kullanabilir ama sadece Allah rızası için yapılan şeylerde kullanmaz. Hâsılı kelam; ne yaparsak Allah için yapalım, Allah'a dayanalım, kırılacak şişe hükmündeki camlardan vazgeçmek için de onların kırılmasını beklemeyelim. Sağlığımız ve huzurumuz daim olsun. Yeni bir yazıda görüşmek dileğiyle. Umut hep vâr olsun. 

02 Ekim 2024 / KONYA / 14.21

Mavi Tesbihin Gizemi

Kadın o gün gazetedeki köşesine diğer günlerden çok farklı bir yazı gönderdi. Dizgide bu yazıyı basmakla basmamak arasında bir tereddüt yaşandı. Ama sonuçta kadının iradesine müdahale etmemek için basmaya karar verdiler. Böyle bir yazı yazıyorsa bir bildiği vardı illa ki. Kadın gazetede çok ses getiren bir yazardı. Hazırladığı her yazı dizisi ülkede geniş yankı uyandırıyordu. Belli ki şu an farklı bir yazı dizisine başlayacaktı ve bu da onun ilk yazısıydı. O yüzden noktasına virgülüne dokunmadan yazıyı yayınlandılar. Yazı şöyleydi:

"Bu yazının kurguyla ve hayalle ilgisi yoktur. Birebir yaşanan gerçeklere dayanmaktadır. Yıllar öncesinden bir kişinin bana özür borcu vardır. Siz okuyucu dostlarımı bu yazıyla meşgul ettiğim için üzgünüm ama mezkur kişi ola ki görür diye yazıyorum. Adını zikredemem. Ancak mavi tesbih dersem o kendini bilecektir. Mavi tesbihin sahibi, yazımı görüyorsan bil ki borcunu ödemeni bekliyorum. Telefon numaramı biliyorsun, bana oradan ulaşabilirsin. Selametle"

İşte yazı burada nihayete eriyordu. Son derece kısa ve net yazılmıştı. Şimdi hem okuyucular hem de gazete ekibi heyecan ve merakla gelecek günlerin getireceği cevapları bekliyordu... 

23 Ağustos 2024 / KONYA / 01.45

*Fotoğraf alıntıdır. 

RUHUN SIRLI AZIĞI

"Biliyor musun?" dedi kadın yine adamın fotoğrafına bakarken, "Dün bana yazdı. Sonra görüşmek istediğini söyledi." Bunları anlatırken fotoğrafta adamın gözbebeklerine bakıyordu. Sanki canlı canlı karşısında duran birine anlatır gibiydi. Devam etti sonra:

Yanıma gelmek, beni görmek istediğini söyledi. Ama ben kabul etmedim. Çok ısrarcı oldu. Çok üstüme düştü. Gece gündüz mesaj yazdı. Ama sana olan sevgime ihanet etmedim. Yalnızlık çok zordu. Ama ona hiç bir zaman evet demedim. Yüreğimin en derin yerinde sır sandığının içinde sen varsın, sadece sen... Hala benden haberin bile yok. Keşke olsa mı diyorum boşver böyle kalsın mı diyorum inan bilmiyorum artık. Bildiğim bir tek şey var ki seni çok seviyorum. Yorgun bir gönlün çaresiz sevdası bu. Gözlerindeki kederi, yüreğindeki yükü uzaktan izliyorum. Keşke yanına gelebilsem. Keşke bölüşebilsem. Keşke ellerini tutup 'korkma artık yalnız değilsin, ben burdayım' diyebilsem. Sen kapalı kapılar ardında her ağladığında ben iki kez ağlıyorum ahh bir bilsen... Öyle yalnızım ki. Ve çok yorgunum. Onun bana mesaj yazdığı gibi ben de sana yazsam mı diyorum ara ara. Sonra cesaret edemiyor vazgeçiyorum. Bir mesaj insana ne anlatır ki? Elimden gelse, kalbimde senin için yanan yıldızları gösterirdim. Hiç konuşmadan yüreğimin en derinindeki seni gösterirdim. Onları görmeden bir mesajla beni nasıl anlayabilirsin ki! Ahh hayat çok zor. İkimiz de yalnızız. Ama her akşam senin yüreğine konan bir dua kuşu var. O kuş geldiğinde görmesen de huzurunu hissediyorsundur. Oysa ben, ben yapayalnızım. Bomboş ve soğuk bir hayatım var. Çaresiz, yorgun, kimsesiz bir hayat. Ama sen var ya sen, sen benim gücümsün. Yorgun yüreğimin sevinci ve umutsuz umudusun. Ahh bi görseydin içimi kim bilir belki de...

02 Temmuz 2024 / KONYA / 15.43 

SIR

Kadın adamın fotoğrafına bakarken, onun sevip de kaybettiği yavuklusuna duyduğu hasreti hissetti. Kadın adamı seviyordu, adam da uçmağa varan yavuklusunu. Kadın adamı seviyordu, ama adamın bundan haberi yoktu. Öyle çok sevmişti ki kadın, Rabb'ine adamın mutluluğu için dua ediyordu. Kendi mutsuzluğuna mal olacağını bilmesine rağmen...

İçinden adamın fotoğrafıyla konuşmaya başladı:

"Ben zaten kavuşulmamış aşkların failiyim. Olsun varsın. Sen mutlu ol, ben senin mutlu olmanla mutlu olur, bununla yetinirim. Ben seni uzaktan daaa içimden de severim. Biliyor mus...; hayır hayır, biliyorum bilmiyorsun. Seni sevdiğimi bilmiyorsun. Ben seni öyle çok öyle çok sevdim ki, senin mutluluğun için kendi sevinçlerimden vazgeçecek kadar. Acaba seni bu kadar çok sevdiğimi bilseydin ne yapardın? Bazen merak etmiyor değilim. Zaman zaman şunu da merak ediyorum, acaba benim seni sevdiğim gibi sevilmek nasıl bir duygudur? Böyle içten, böyle gerçek, böyle yürek yangınıyla... Ahhh bilmiyorum... Bilmekten korkuyor muyum onu da bilmiyorum. Bildiğim bir şey var ki göz bebeklerindeki keder beni öldürüyor. Ve onlardaki mutluluk pırıltısı, benim mutluluğuma yetiyor. Sen hep mutlu ol adam. Senin mutluluğun bana azık olacak. Kaybettiğim yaşama sevincim olacak. Gözlerindeki kederin geçtiğini gördüğüm gün, Allah'ım çok şükür acısı dindi artık mutlu diyeceğim. Ve senin için bahtiyar hissedeceğim...

22 Nisan Pazartesi ve 17 Mayıs Cuma 2024 / Konya / 21.48 ve 09.42