DARBELERLE TANIDIM

İnsanoğlunun darbe yemesi zahirde kötü gibi görünse de, çok zaman hayra vesile oluyor. Düşünüyorum da, zaman içinde pek çok kimseden vefasızlık gördüm. İnsanların onca unutmasına, onca yanlışına, belki onca ihanetine rağmen aklım ne derse desin, kalbim onlara hep bir şans daha verdi. Ortaokuldaydım. Ön sıramda oturan iki arkadaşım o gün İngilizce ödevlerini yapmamışlardı. Benden istediler. Derste ödevdeki soruları tek tek cevaplandıracaktık ve cevaplar kişiye özel olduğu için vermek istemedim. Bana derste parmak kaldırmayacaklarını, sadece öğretmen defterleri kontrol ederken “yapmadık” demekten çekindikleri için istediklerini söylediler. Ve söz verdiler cevaplarını kesinlikle okumayacağız diye. İnandım ve verdim ödevimi, defterlerine geçirdiler. Öğretmen sınıfa girdi ve önce defterleri kontrol etti. Herkes yapmıştı, sorun yoktu. Ardından soruları tek tek cevaplamaya başladık. Bu iki arkadaş, o güne kadar daha önce hiç yapmadıkları bir şekilde atıla atıla ve bağıra bağıra parmak kaldırmaya başladılar. Şaşırdım. Üzüldüm. Şok oldum. Nerden bilirdim yalanın ortaokul çocuklarına kadar bulaştığını?

Üniversiteden mezun olup ilk işime başladım. Satın alma sorumlusu yanıma gelip firmanın bel kemiği hükmündeki CD’ yi kaybettiğini ve CD’ nin tek kopyasının benim bilgisayarımda yüklü olduğunu söyledi. Bilgisayarıma format attırmayayım diye beni uyardı. Çünkü firmanın o bilgilere ihtiyacı vardı. Aradan bir ay kadar geçti, baktım ki bilgisayar uzmanları hafta sonları biz mesaiden çıktıktan sonra gelip odalara girerek bilgisayarları yeniliyor, formatlıyorlar. Genel Müdür’ e bilgi mahiyetinde anlattım olanları ve “ben yokken bilgisayarımı formatlattırmayın” dedim. “O CD bizim her şeyimiz. Nasıl olur da kaybeder!” dedi ve o sinirle Satın alma Sorumlusu’ nu aradı. Satın alma Sorumlusu da telefonda “hayır kaybetmedim. CD bende duruyor.” demesin mi? Ki telefonun sesi tiz çıkıyordu, böyle dediğini ben de duydum. Aradan bir saat kadar geçti ve Satın alma Sorumlusu bir iş için odama geldi. Ona Genel Müdür’ e neden öyle dediğini sordum. “Hayır, öyle demedim. CD hâlâ kayıp.” dedi bu sefer. Ölür müsün, öldürür müsün? Bu nasıl bir yüzdü böyle? Hiç anlamadım ve dilerim de hep anlamazlardan olayım hayırlısıyla.

İşte bu anlattıklarım; insanlardaki yalana, maskeye, riyaya dair sadece iki küçük örnek. Her gün kim bilir bunlara benzer ne olaylar yaşıyoruz… Ve Mevlâna Câmî diyordu ki:

“Yalnız Bir’ i iste, başkaları istenmeye değmiyor.

Bir’ i çağır, başkaları imdada gelmiyor.

Bir’ i talep et, başkalar layık değiller.”

İnsanı; sevdiklerinden, güvendiklerinden gelen darbeler daha çok sarsıyor. Ve fakat insan bunları yaşaya yaşaya, daha çok tahlil etmeye başlıyor hayatı ve olayları. Düşündüm de; kim ne yaparsa yapsın eğer ölüm anı gelmeden ve ye’s ‘ e düşmeden pişman oluyorsa, Cenab-ı Hak o kişiyi katına kabul ediyor. Ve kişi cahiliye devrinde ne yaparsa yapsın, gelip de “Pişmanım Ya RasulAllah” derse, O Gönüller Sultanı kabul ediyor hanesine. O halde fani yavukluların, fani arkadaşların, fani dünyanın peşinden bunca koşmalar neden? Hakiki Mahbub, Hakiki Matlup, Hakiki Mabud ancak O’ dur. Ve koşulacak Hakiki Kucak ancak Efendimiz’ e aittir. Hani göz bebeği amcası Hazreti Hamza’ yı şehit eden Vahşi’ yi bile kabul edip, O’ na “Hazreti Vahşi” dememize vesile olmuştu ya; hatırladın mı? O halde dünyanın ve insanların bunca vefasızlığından ders çıkar kendine ey nefsim! Ve darbelerle yılmaktansa, hangi Kucağa sığınacağını daha iyi anla.

15.10.07 / KONYA / 15.48