BEN ŞEHİDİM ANAM

İki gündür içimiz yanıyor demeyeceğim sözlerime başlarken. Zira bu milletin bağrı senelerdir yanıyor. Bu cihette bir gün yüzü görmedik gitti. Gelişmeleri hüzünle, tepkileri şaşkınlıkla izliyorum.

İlk okulda en yakın arkadaşım Kürt'tü. Adı Serpil. Komşumuz aynı zamanda. Birbirimizi çok severdik. Sürekli o bize gelirdi ben de onlara giderdim. Annesi başta olmak üzere tüm ailesi beni çok severdi. Biz çocukluğumuzda da rahat nefes alamadık ki bölücü kırılasıcalar yüzünden. Benim en büyük hayalim öğretmen olup gönüllü olarak doğuya gitmekti. Kendini vatanperver addeden kitleler atamaları doğuya çıkınca "gidemem, orası terör bölgesi" dedikçe, okula dahi gitmez yaştaki çocuk ruhum incinir "neden ama?" diye düşünürdüm. "Neden gitmiyorlar? Orası da vatanımızın bir parçası." Dün rahat ve huzuru için oradaki çocukları yetiştirmeyi reddedenler bugün çığırtkanlık yaparken nasıl da yapmacık kalıyorlar. Neyse, Serpil'e döneyim. Terör olaylarının iyiden iyiye kendini göstermeye başladığı günlerdeydik. Oyun saatinde sokağa çıktık yine. Serpil de vardı. Suratından düşen bin parça idi. Yanıma gelmiyor, uzak uzak duruyordu. Ezilmiş ve üzülmüş bir hali vardı. Ben yaklaştıkça o adeta kaçıyordu. Nihayeti daha fazla dayanamayıp ağzındaki baklayı çıkardı:

Serpil: "Sen artık benimle oynamak istemezsin."
Aslıhan: "Neden?"
Serpil: "Çünkü biz Kürdüz."

Vay anaammm. Yüreğimin nasıl cızzz ettiğini hâlâ hatırlarım. Ve ona ne söylediğimi de:

"Evet Kürtsün. Ama bölücü değilsin. Neden oynamayayım seninle?"

Bu cümlemle yüzü güldü, her günkü gibi oyunumuzu oynamaya başladık, devam ettik. Serpil'in yüzü güldü gülmesine ama, benim yüreğim o günden sonra yıllarca sızladı, sızlamakta. Bir ilkokul çocuğu kendini dışlanmışlığın doruk noktasında hissedip en yakın arkadaşına "Sen artık oynamazsın benimle, çünkü ben Kürdüm" diyordu. Bu nasıl bir düşünce nasıl bir bilinç altı ve nasıl bir oyundu Allah'ım! Serpil'in o cümlesi içime nasıl okka gibi oturmuşsa, bugün bir blogger'ın sayfasında gördüğüm başlık da içimi öylesine acıttı "Operasyon Değil, Katliam İstiyoruz!!!" Bize neler oluyor arkadaşlar? Biz ne ara düştük bu oyunlara? Nasıl geldik bu hâllere? Bir anda yapılsa hepimiz kitle kitle karşı dururduk ya, böl parçala yut taktiği ile mi sindirildi ki bazılarımızın zihinleri? Biz yüzlerce yıldır 72,5 millet olarak farklı dinden, farklı ırktan olsak da aynı Vatanda, aynı Bayrağın altında, aynı Milletin fertleri olarak yaşamadık mı? Şimdi birlik olup sinelerimizi üstümüzde oynanan oyunlara siper etme zamanıdır. Yüzyıllardır olduğu gibi yine tek yürek olmanın vaktidir şimdi. Türk, Kürt, Çerkes, Çeçen, Laz... her kim varsa hepimiz kardeş olarak yaşayıp omuz omuza verip de bu memleketi savaşlardan yüzümüzün akıyla kanımızın alıyla çıkarmadık mı? Kürt başka bölücü başkadır. Tıpkı Yahudi'nin başka siyonistin başka olduğu gibi. Lütfen titreyip kendimize gelelim. Oyunlara düşmeyip yine bir ve bütün olalım. İçimizde senelerdir yaşayıp da tavuğuna kışt demediğimiz bazı hain kırılasıcalar ise umarım gerçeği en yakın zamanda görürler. Unutmasınlar ki onların hizmet ettiklerini zannettikleri bir amaç da yok ortada. Artık bunu bilmeyenimiz kalmadı. Onlar da bazı dış güçler ile bazı iç hainlerin kendi oyunları için piyon olarak kullandıkları zavallılar aslında. Umarım bu gerçeği tez zamanda görürler. Ve kirli ellerini benim evlatlarımın üzerinden çekerler. Bu millet geleni bağrına basmıştır. "Sen-Ben" demeden yaşamıştır yüzyıllar boyu. RasulUllah'tan öğrendiği ahlak gereği "kardeş" olmuştur kendisine koşanla. Bunu hâlâ anlamamakta ısrar edip gudubetlik yapanlar, çiğdemlerimizi dünyaya solduranlarsa; elbet layıklarını bulacaklar ve dileğim o ki Rabb'imin Kahhar sıfatı ile şereflenmeye nail olacaklardır. Hiç kimse unutmasın ki gösterilen değeri taşımayı bilmeyenler, kendini nimetten sanan ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti'ne muhatap olduğunu zanneden beyinsizler bu vatanı ve bu milleti parçalayamayacaklardır. Biz BİZ oldukça, Allah'ın izni ile kimse bize bir şey yapamaz. Gönderdiğimiz çocuklar vatana sarılmışlığımızın nişanesi ve yanan gönlümüzün meşalesidir. Rabb'im cennetinde cem etsin bizleri. Ve dileğim o ki bir daha yanmasın içimiz. Bir daha dünyaya solmasın çiğdemlerimiz. Abimiz, kardeşimiz, sevdiğimiz, oğlumuz değildir belki o yavrular. Hiçbirşeyimizdir. Ama bazen hiçbirşeyiniz olan, aslında her şeyinizdir.

Hasbihâli 2007 yılından kalma acizane bir şiirimle hitama erdirmek istiyorum. 2007... Beytüşşebap'ta dünyaya veda eden guzularımızın acısı... Öylesine taze ki... Unutmak ne mümkün! Hepinize sevgilerimle.


BEN ŞEHİDİM ANAM

Ben şehidim,

Ülkemi beklerken Bayrağım için vurdular beni.

Ben şehidim,

Geçti kalbime Ebu Cehil’ in dişleri.

Ben aşkın ummanında yol alırken,

Yağdı üzerime nefretin ekinleri.

Yirmisindeydim ömrün,

Ve beklemekteydi yavuklum üzgün üzgün.

Az kalmıştı kavuşacağımız zamana,

Ama döndü ruhsuz bedenim cananımın kollarına.

Olsun, olsun varsın ya,

Aklım bu nefreti anlamamakta.

Ben basmışım cümle insanları bağrıma.

Neden,

Neden bazıları bunca kudurmakta?

Ben şehidim,

Hep on üç on üç gitmekteyim ne hikmeti varsa.

Oyyy anam,

Sil gözlerindeki yaşı sevdiğimin,

Söyle ki ben sizin için can vermekteyim.

Hani sen nasıl vakur durdunsa,

Beni bu yurda nasıl kurban yolladınsa,

Öğret cananıma da.

Ben bir kez can verdim ya,

Olsa idi saçlarım kadar başım,

Ederdim Hak Yolu’ na feda.

Oyyy anam,

Bilirim ruhun bugün çarmıhlarda,

Ama yine de akıtırsın gözündeki yaşı gönül ummanına.

Sen,

Sen şehit anasısın.

Düşmedi hiç başın aşağılara.

Ve bu yarım akıllı düşmanlar var ya,

Güldürmedin onları asla.

Oyyy anam,

Başıma tacımsan, unutma,

Bundan böyle yok ise eğer guzun yanında,

Bil ki,

Bil ki gördüğün her Mehmet senin oğlun aslında.

Kurban anam,

Ne zaman özlerse bağrın oğulcuğunu,

Bas gördüğün her Mehmet’ i bağrına.

*********

Her Mehmet benim oğlum,

Her Mehmet benim kardeşim.

Ben, bizzat kendim Mehmet’ im!

21.10.07 / KONYA /.