ZEHRE-2

(Zehre Serisi devam ediyor)

Gözümün aydınlığı, yüreğimin kocaman gülümsemesi Zehrem,

Günler hızla akıp giderken sana olan iştiyakım da büyümekte. Fark ettim ki sana zahiren seslenmeyeli neredeyse iki ay olmuş. Hakikati sorarsan, içimden her gün senle konuşmaktayım zaten.

Hangi coğrafyada yetişmiş hangi bağlarda boy vermişsin acep? 'Bir yerlerde var mısın hakikaten?' diyeceğim geliyor ama yok yok biliyorum. Biliyorum varsın. Ben seninle böylesine yakın konuşabiliyorken nasıl "yok" olasın ki!

İşittim ki insan aynalar sana çirkin diyorlarmış. Evvelki seslenişimde de belirtmiştim ya, boşver sen onları. Beni dinle. "Hüsnün senin ey dilberi nadide" diye başlayasım geliyor uzun havaya. Zaten o aynalarla karşılaşırsam bir gün, dikilip karşılarına "susun!" diye haykıracağım. "Susun, benim zehremin yüreği güzel, ahlâkı güzel. Yüzü çirkin ise ne olmuş yani?" Mecnun’un tarihi haykırışı gibi; ‘Siz ona bir de benim gözümle bakın’…

İnsanın senin gibi bir gönül çiçeği olmayagörsün. Ne güzel şeysin sen zehrem. Bugünüm kötü başlamışsa eğer, ansızın gelen kokunla gülümsüyorum, menfilikler hiç uğramamış semtime gibi güne devam ediyorum. Ne zaman hangi yönden gelecek o eşsiz rayihan, hiç bilemiyorum. İyi de oluyor aslında. Sürprizleri severim müspet olduktan sonra...

Her ne kadar her gün senle ‘bence’ konuşsam da, sana dışarıdan seslenmek ne zor şeymiş meğer! İki satırı iki saatte yazamadım adeta. Kolay değil, benim zehrem özeldir. Her kelime onun kıymetine layık mı ki burada yer alsın? Özenle seçilmeli elbet. İçinden gelenleri yüreğinden geçtiği gibi ifade edebilmek bile kolay olmamalı. Bin düşünüp bir çıkmalı sözcükler. Emek verilmiş olmalı. İyi kötü derlendikten sonra, gidip zehremin penceresine konmalı. Urfam’dan alınmış bir haber güvercininin ayağına takılmış gibi, doğru pencereyi bulup oraya konmalı. Seslenişim sana ulaşacak mı bilmiyorum ama olsun. Ne demişim, umut hep vâr olsun.

Selametle zehre; iyi bak kendine…

12.04.2011 / KONYA / 09.49