ZEHRE

Ey Zehre,

Görmedim ömr-ü hayatımda senden güzel çehre. Aynalara sorarsan sana çirkin diyorlarmış öyle mi? İnanma onlara, beni dinle. Sen ki koca dünyanın yükü altında ezilmiş omuzlarıma cansın. Sen ki yokluğunda gönlüme düşen en büyük hicransın. Kapadım kendimi dört duvarın ardına. Ne gördüğüm bir yüz var, ne duyduğum bir ses. İstemem yalancı yüzleri. Bir tek sen gel zindanıma, bir tek sen hangi yönden istersen ordan es.

Arzda kim varsa yabancı bana. Ve kilitli kapılarım tüm yabancılara. Gönlümün kapısını ardına dek aralamışım; yalnız sana. Tarifi imkansızdır rayihanın. Sen hangi bağda yetiştin, hangi sularla sulandın? Salınarak geçişin yok mu hanemden, işte o an kaplar etrafı emsalsiz bir huzur. Duvarlarımdan damlayan rutubet derhal son bulur.

Dilime sus dedim, söz dinledi. Elime sus dedim, söz dinledi. Lakin gönlüme sus dedim, öz dinlemedi. İşte ondandır bu feryad-ü figanım. Gönlümün volkanları patlamış. Berikalar etrafa yayılmakta. Kimse tutmaz elimden, dokunan kül olmakta...Dünya hodgam, dünya hodendiş. Bir sen varsın diğergam, Zehrem imdada yetiş...

Derunumda yeşermen Makam-ı Mustafa'ya hürmetindendir,

Sohbetinin lezzeti Cenab-ı Zül Celal'e kurbetindendir,

Gözümdeki şu yaşlar gönlümün sana olan gurbetindendir,

Hasretin güzelliği ansız gelen vuslatın şerbetindendir.