CANIM BENİM

Limon, en sevdiğim yiyecek. Ve “Limon Çiçeği”, hiçbir hayırsıza konduramadığım tamlamam. Ta ki seni tanıyana kadar…

Seninle tanışacağım günü hatırlıyorum. Ne kadar da heyecanlıydım. İlk kez elini tutacaktım. İlk kez yanında oturacaktım. Allah’ım, dün gibi her şey aklımda… Hani ilk göz ağrısı derler ya, bu tabiri hiçbir zaman sevmedim; ama evet, ilk göz ağrımdın benim. Belki son olmayacaktın, ama ilktin işte.

Gözlerin ne kadar güzel yaratılmıştı. Baktıkça bakasım geliyordu, bıkmadan. Ne kadar güzel, ne kadar özeldin benim için. Senden önce “canım” kelimesini hiç kullanamamıştım. Ya da bilerek kullanmamıştım diyelim. Bence bazı kelimeler özeldir. Öyle her önüne gelene sarf edersen bir anlamı kalmaz. Yerinde ve zamanında kullanmalısın ki değerini korusun. Herkese canım dersen hiç biri canın olmaz ki. Kim gerçekten canınsa ona demelisin ancak. Senle tanıştıktan sonra baktım ki sana “canım” demeye başlamışım. İnan başta farkında bile değildim. Demek ki hissedince içinden geliyor söylemek. Ama evet, canımdın benim. Bir zarar gelecek olsa düşünmeden önüne atlayabileceğim, gelecek her sıkıntıya rahat edesin diye göğüs gerebileceğim göz bebeğimsin sen çünkü.

İnsanın içinin kaynaması ne demekmiş senle öğrendim. Çok sevmek, çok özlemek, bir gün ayrı kalsam bende kalan eşyalarını koklamak, senin için kendi planlarımı değiştirmek, yanında çocuklaşmak-şımarmak… Kısaca yaşamaksın sen benim için. Yaşamı fark etmemsin. Canımsın, Limon Çiçeğim’sin. Sarı guzum, Paşam, akıl küpüm, tatlı oğlum; iyi ki doğmuşsun. İyi ki benimlesin. Teyzen seni çok seviyor sarım, bilerek büyü olur mu…