Asırlık Kırgınlık

Olmayacak hülyalara kapılmanın bedelini ödüyorsun AbdUllah. Acelecisin, hatalısın, insansın. Vazgeçmen gerektiğini biliyor fakat bir türlü vazgeçemiyorsun. Her yeni olay, yeni bir yanılgı oluyor sende. Bıkıyorsun da aslında zamanla. Ama sonra unutup yeniden deniyorsun. Ne Ayşe'nin ne Fatma'nın... Belki de yalnızca senin suçun yaşadıkların. Kimse yok, yalnızsın. Bir tek Rabb'in ve sen. O olunca bütün yalnızlıklar biter aslında. 

Kırmamak için kırılmayı seçmen ne acı vericidir bilirim. Bir insan kendini kötü hissetmesin diye kendini berbat hissetmen ne zordur bilirim. Kader böyleymiş neylersin. Dünya denen şu mekânda herkesin bir imtihanı vardır. Bu da seninki demek ki. Hiç saydın mı AbdUllah kaç oldu? Bir? İki? Üç?... Bu son muydu peki ne dersin? Kurur mu bu sızı? Geçer mi bir gün? Ne vakit vazgeçersin, o zaman kurur ancak. Yapabilir misin bunu, vazgeçebilir misin? Vazgeçmek günaha girmek midir yoksa?

Yorgunsun. Yıllar var ki kalkmıyor omuzların. Bitkinsin. Tükeniyor hülyaların. Ne yapmaktır dileğin? Şu an ne mutlu eder seni? Yüzyıllar öncesinden gördüğün bir rüyayı yakından yaşadın. Yakından yaşamazdan evvel bir rüya daha gördün ya, bu işte bir hayır var sandın. Haklıymışsın. Bu işte bir "Hayır!" varmış. Kulağın işitti, yüreğin üşüttü. Bunca yorgunluk kaç asır sonra geçer bilmiyorum. Bildiğim bir tek şey var; huzur, sızıntısız tevekküldür. Bunu yapabilir misin AbdUllah? 

Sen dertli, ben dumanlı. Ne olacak halimiz böyle? Ben özledim, Canım Urfam'ı çok özledim. Seni teselliye mecalim yok bugün. Ben çok özledim AbdUllah. Yitip gitmeyi çok özledim...

08 Temmuz 2014 / KONYA / 11.57