HUZUR

Kıymetli Kalemin Secdesi'nin gönderdiği mim;

"Huzur nedir? En huzurlu ana gelene kadar nelerden geçtiniz?"

Epey oldu aslında. Önce blog yasağı nedeniyle mimlendiğimden haberim olmamıştı, sonrasında da yazmak kısmet olmadı. Bahar geldi de geçiyor. Ancak bendeki durgunluk yorgunluk geçemedi bir türlü. Yorgunluk dediysem beden yorgunluğu değil. Nedense son günlerde kendimi yaşamaya yorgun hissediyorum. Neyse, cevabımıza gelelim.

Bu mim gelince huzurun ne olduğunu sordum kendime. Düşündüm. Bence huzur kafaya taktıklarımızdan kurtulmak, durumları olduğu gibi kabullenmek, bir diğer ifadeyle TEVEKKÜL demek. Müslüman teslim olmak kökünden gelir. Ve pek çoğumuz kendimizi teslim olmuş zannederiz. Oysa durum pek de öyle değildir aslında. Bazı şeyleri çok güzel biliriz. Fakat buna rağmen ruhumuz idrak noktasında sıkıntılar yaşar. Mesela ben her şeyi ama her şeyi kafaya takan birisiydim. Biraz mükemmeliyetçilik de olunca işler daha da zorlaşır ve hayat yaşanmaz bir hale gelirdi adeta. İşin içine isyan karıştırmadan sadece üzülerek kafaya taktığım bu meseleler bana çok pahalıya patladı. Yakın takip edenlerinizin bildiği gibi sağlığım gitti elimden. Ama her şerde bir hayır, her zorlukla beraber bir kolaylık vardır demişler. Bu rahatsızlığın bana kazandırdığı; huzurun ne olduğunu gerçekten idrak etmem oldu. Dünya gelip geçici. Ömür bir nefessizlik kadar kısa. Kafaya taktığım hiç bir şey yanıma yoldaş değil. Tek gelmişim, tek gideceğim bu dünyadan. Yanımda sadece amellerim olacak; iyi ve kötü. Babam "takma kafana tokadan başka bişey" der hep. Haklıymış. Takacak bir tek şey varsa, o da Allah'a ne ölçüde kul olabildiğimdir. Gerisi lâf-ı güzaf. Hâsıl-ı kelâm, huzur sızıntısız tevekküldür bence.

Hepinize sevgilerimle.